Peggy

dacht het alleen te redden,
maar mantelzorgen hoef je niet alleen te doen.

Toen bij Peggy’s vader dementie werd vastgesteld, nam Peggy (45) hem in huis, zodat zij voor hem kon zorgen. ‘In onze cultuur is het vanzelfsprekend dat je die zorg op je neemt’, zegt ze. ‘Ik deed het met liefde, maar het zorgde wel voor gedoe in de familie.’

Eerder zorgde Peggy al voor haar zieke moeder, dus toen haar vader ziek werd was het logisch dat ze ook voor hem ging zorgen. ‘Wij hebben vanuit onze Turkse achtergrond het idee dat die zorg vanzelfsprekend is. Daarbij woonde mijn vader alleen en mijn huis was groot genoeg.’

Maak een afspraak met het Sociaal Wijkteam

Afspraak

Verschillende visies in de familie

Peggy’s vier broers en zussen bleken het niet eens over de zorg voor hun dementerende vader. ‘Ze vonden dat ik fulltime voor hem moest zorgen en dus mijn baan moest opgeven. Maar ik had zelf ook een gezin met vier kinderen, dus er moest wel brood op de plank’, zegt ze. ‘Bovendien deden ze zelf niet veel méér, want ik was er toch? Daarbij kwam er gedoe over geld, omdat ik een stukje van het persoonsgebonden budget (PGB) kreeg. Natuurlijk speelt dit ook in kleinere families, want ook met één broer of zus kun je behoorlijk verschillen over wat het beste is voor je vader. Maar in ons grote gezin maakten al die verschillende visies van mijn broers en zussen het er niet makkelijker op.’

´Vraag advies als familie om mantelzorg goed te regelen´.

Vertrouwen

Het werd echt lastig toen haar vader aan iedereen in de omgeving vertelde dat Peggy geld vroeg voor zijn verblijf. ‘Dat was natuurlijk niet waar, maar het is wel een bekend verschijnsel bij dementerende mensen. Ze spelen je soms uit of weten het gewoon niet en zeggen maar wat. Dat maakt dat anderen gaan twijfelen aan je bedoelingen. Het is niet altijd vanzelfsprekend dat familie op elkaars waarneming vertrouwt. Ze geloven dan toch je vader. Hadden ze zich meer in de ziekte verdiept, dan hadden ze geweten dat liegen en het (al dan niet opzettelijk) uitspelen van broers en zussen erbij kan horen.’

Peggy leerde veel van de mantelzorg voor haar moeder en had daar profijt van toen ze later ook de zorg voor haar tante, de oudere zus van haar vader, op zich nam. ‘Ik deelde bijvoorbeeld niet meer alles met mijn broers en zussen, want dat kostte me te veel energie’, legt ze uit.

Hulp inschakelen, ook voor jezelf

Als Peggy het opnieuw mocht doen, wat zou ze dan anders doen? ‘Hulp van een deskundige ‘buitenstaander’ vragen zodat we als gezin het juiste gesprek over mantelzorg voeren. Ook al druist dat in tegen je gevoel dat je als kind voor je ouders moet zorgen en dat je het binnen de familie ook oplost. De druk is groot vanuit onze cultuur, maar ik heb tegen mijn kinderen gezegd dat ze dit voor mij echt niet hoeven doen. Ze hoeven mij niet in huis te nemen.’

Met hulp vragen doelt Peggy vooral op hulp van deskundigen. ‘Als er onduidelijkheid is over of iemand wel of niet aan het dementeren is: schakel de huisarts in en laat die als autoriteit daarover aan de familie vertellen in een familieberaad. Dan is het voor iedereen duidelijk en heeft iedereen hetzelfde uitgangspunt.’ Achteraf had de familie ook een mediator in de arm kunnen nemen, om te zorgen voor betere onderlinge verhoudingen. Plus een toezichthouder op financieel gebied. Óf de financiën uitbesteden. Dan is er een neutrale partij wat de kans op gedoe verkleint. ‘Zelf heb ik veel aan het praten met een mantelzorgcoach’, besluit Peggy. ‘Vooral voor een luisterend oor en de verhoudingen scherp te zien.’

Maak hier een afspraak
Terug naar overzichtspagina

Lees de andere verhalen